Ve sonra konuştun.
"Gitmem gerek..."
Üç noktayla beni yalnız bıraktın. Cümlenin devamını aradık birlikte. Üç nokta "ben hep bitmemiş cümlelerle vakit geçirdim, bilmiyorum." dedi. "Hep cümlelerinin devamı gelmeyenlerle vakit geçirdim, bilmiyorum." dedim ona. İkimizde baktık birbirimize. Anladık birbirimizi. Cümleleri asla tamamlayamayacaktık. O bir noktalama işaretiydi ama aynıydık işte. Hep aradık cümlelerin devamını. Ben onu gördüm, o da beni gördü. Düzen buydu. O cümlenin sonuna konulur ve bırakılırdı. Ben de öyle.
Farkımız neydi ki birbirimizden?
auen.
En iyisi ''nokta'' sanırım. Her şeyin bi sonu olmalı.
YanıtlaSil